Declaración xuvenil 24S. GREVE MUNDIAL POLO CLIMA: O capitalismo e os seus gobernos destrúen o planeta: destruamos o capitalismo!

Neste 24 de setembro, imos encher as rúas unha vez máis nunha nova Greve Mundial polo Clima. Motivos non faltan: o agravamento da crise climática, demostrado polas enchentes, secas e incendios forestais que se suceden de forma devastadora, como foi demostrado no último informe do Panel Intergobernamental sobre Cambio Climático ( IPCC) e nos planos extrativistas do imperialismo na América Latina e África, que tornan aínda máis urxente a necesidade de mobilización.

Nesta convocatoria do 24S esiximos que os gobernos tomen medidas urxentes para conter o quecemento global e avanzar na transición enerxética. Diante do agravamento da crise climática, é necesario levantar un programa independente e conquistar unha estratexia para acabar coa causa da catástrofe ecosocial que nos ameaza: o sistema capitalista.

O quecemento global como resultado da produción capitalista representa unha ameaza directa á vida de centenares de millóns nas próximas décadas. Mais, en vez de sucumbir ao desespero e a desmoralización climáticas, debemos canalizar a nosa frustración na loita para derrubar o sistema capitalista. Non é tarde demais para evitar niveis catastróficos de quecemento. Mais non debemos estar con ilusións nos partidos do capital para facer as mudanzas que precisamos. Só a clase traballadora e seus aliados teñen o poder de construír un novo sistema que sexa de interese da humanidade como un todo.

Coa crise ambiental agudizándose, non hai tempo a perder

A publicación da primeira parte da sexta Avaliación do Informe do IPCC foi conclusiva: as evidencias científicas reunidas mostran que o proceso de quecemento global torna súas consecuencias máis perigosas, súa reversión é cada vez máis difícil e se acelera os tempos para tomar medidas que poidan detelo. As mudanzas no clima da Terra ocorren "en todas as rexións e no sistema climático como un todo", moitas das mudanzas observadas no clima "son sen precedentes non só en miles, mais en centenares de miles de anos, e algunhas das mudanzas que xa están ocorrendo, como o aumento continuo do nivel do mar, non poden ser revertidas por varios séculos ou milenios”.

Mais, se a evidencia científica do quecemento global é unha chave do Informe do IPCC, a outra é a evidencia de súa conexión directa co modo de produción capitalista. Non hai máis dúbidas sobre o impacto dese modo de produción no sistema climático, que ten quecido moi rapidamente desde o inicio da Revolución Industrial, con emisións descontroladas de gases de efecto invernadoiro responsábeis por xerar un desequilibrio global que está nos levando á catástrofe.

O informe insiste novamente que, a menos que as emisións de dióxido de carbono (CO2) – e outros gases de efecto invernadoiro – sexan profundamente reducidas a un nivel líquido cero até cerca de 2050, a meta do Acordo de París será intanxíbel. Este acordo, negociado na XXI Conferencia sobre Mudanzas Climáticas ( COP 21) en 2015, busca evitar o aumento da temperatura media global abaixo de 2°C e limitala de atinxir 1,5°C, limiares que son considerados como graves consecuencias para o desenvolvemento da vida no planeta. Mais, na realidade, eses obxectivos están fallando miserabelmente. De acordo coas estimativas máis pesimistas, espérase que o planeta exceda o límite de 1,5°C en pouco máis dunha década e até o final do século pode chegar a 3°C de quecemento.

As consecuencias catastróficas desa dinámica xa están á vista: o aumento das secas de proporcións sen precedentes na Arxentina e no Brasil, ben como incendios descontrolados na Turquía, Grecia, Tunisia ou Estados Unidos, choivas torrenciais e inundacións na China, Alemaña e países do norte da Europa; ou na #América Latina, unha das rexións máis afectadas por tempestades e inundacións, como foi no México algunhas semanas atrás.

Estamos testemuñando a intensificación de ciclóns tropicais, quecemento e acidificación de ríos e océanos, ondas de calor, choivas extremas e inundacións, todas as manifestacións espantosas dunha situación completamente sen precedentes para a humanidade e, aínda que pareza senso común que fenómenos naturais ocorran, eles non deben envolver o custo de vidas ou perdas materiais. Traxedias e danos sociais son de responsabilidade dos gobernos e son evitábeis, mais planos de construción, planificación e adaptación son necesarios so o control dos traballadores en conxunto coas poboacións afectadas.

Os efectos das mudanzas climáticas son sentidos por nós mozas, traballadores, mulleres e desempregados en nosas rexións, polas poboacións campesiñas e indíxenas, mentres un puñado de empresarios no mundo, que fican billonarios as custas do noso traballo, pode facilmente se relocalizar para as áreas máis afectadas polas mudanzas climáticas. Eles e seu sistema son responsábeis por destruír a natureza, aínda que as consecuencias non sexan as mesmas para todos.

Non é a "actividade humana", é o capitalismo. Que o medo do colapso non nos impida de pensar en novos futuros.

A responsabilidade polo quecemento global e pola destrución dos ecosistemas ten unha forma histórica concreta: o sistema capitalista. Marx viu unha incompatibilidade fundamental entre produción sustentábel e #capitalismo: a través da produción de “commodities”, explicou, que o capitalismo crea unha ruptura metabólica, alterando as condicións necesarias para un troco duradeiro entre os seres humanos e a natureza. Aínda que el describise ese fenómeno en relación ao esgotamento dos nutrientes do solo pola agricultura capitalista, hoxe estamos testemuñando o mesmo colapso metabólico que ocorre en varios sistemas terrestres e afecta noso clima, auga e ar.

A irracionalidade dese modo de produción, baseándose na explotación do traballo, na mercantilización, desapropriación e destrución da natureza, no crecemento ilimitado da produción e do consumo – pensado para o lucro empresarial e non as necesidades das persoas – torna incapaz de manter unha relación harmoniosa co sistema terrestre.

Son as empresas multinacionais como Chevron, Shell, Total, Repsol, ExxonMobil, British Petroleum, ENI, entre as máis coñecidas, que lucram coa extracción e produción de combustíbeis fósiles, mentres os gobernos as promoven e garanten a continuidade de seus negocios. O #capitalismo continúa xerando unha serie de procesos autodestrutivos que teñen efectos brutais sobre persoas e especies, en moitos casos aínda descoñecidos. A lóxica é destruír unha rexión – ou "zona de sacrificio" – e pasar para a próxima, en busca de máis lucro.

Mentres millóns de persoas en todo o mundo sofren de fame, a pandemia, de orixe zoonótica, deixou claro como o agronegocio e a produción industrial de alimentos impulsados pola busca do lucro destrúen ecosistemas enteiros para entregalos á monocultivo, liberando patóxenos como o coronavirus ou producíndoos en condicións ideais con grandes facendas masificada de animais maltratados, tratados con antibióticos, como vimos coa gripe A e moitos outros antes. O capitalismo obxetifica aos animais como meras máquinas a seren explotadas.

No entanto, hai aqueles que deciden enfocar no problema sendo "seres humanos", en vez dese modo irracional e anárquico de produción. Eses discursos, sumados a aqueles que din que non hai como volver atrás e que estamos camiñando para o colapso e extinción, bloquean a posibilidade de pensar e construír outros futuros posíbeis. Eles nos impiden de imaxinar un sistema social distinto, como o socialismo, un sistema democraticamente organizado polos traballadores, ouvindo todas as voces e colocando a ciencia a servizo da planificación da economía, produción e distribución so unha nova relación, harmoniosa, racional e sustentábel, coa natureza, onde ninguén sofre máis por non ter comida ou vivenda.

Cúpulas climáticas: unha gran farsa para non mudar nada

Así como o último informe do IPCC mostrou que o Acordo de París fora completamente impotente para conter as emisións de CO2, a COP 26 será realizada en Glasgow en novembro como unha nova escenificación desta farsa.

A realidade é que esas cúpulas teñen sido e continúan a ser dominadas polas grandes corporacións capitalistas e polos gobernos das principais potencias contaminantes do planeta. Iso ficou evidente na Conferencia do Clima de Madrid 2019 ( COP25), que foi patrocinada pola Endesa e pola Iberdrola, dous pesos pesados do oligopolio enerxético e a primeira e oitava empresas máis contaminantes da España. Ou no baleiramento de documentos que comproban a interferencia das grandes empresas americanas de petróleo e enerxía nas cúpulas climáticas realizadas entre 1989 e 2002 e na redacción final de seus acordos; ou o caso da Shell, que está entre as 10 empresas máis contaminantes do planeta e como ela influenciou a elaboración dos propios Acordos de París.

San esas corporacións imperialistas e seus lobbies bilionarios, xuntamente cos grandes bancos e gobernos capitalistas en complicidade con grupos armados privados e paramilitares, que promoven a extracción e produción de combustíbeis fósiles, ou megaproxetos contaminantes en países semicoloniais da #América Latina e África, de mans dadas co desprazamento de comunidades indíxenas e un gran número de ataques e asasinatos contra defensores da terra e activistas ambientais. Ales.

As medidas ditadas polas cúpulas e polas axendas "verdes" dos gobernos só son realizadas desde que non afecten os negocios e intereses das grandes corporacións, do comercio mundial e da produción capitalista. As chamadas enerxías renovábeis, intensivas en capital e tecnoloxía, son desenvolvidas por grandes multinacionais como unha nova fonte de acumulación de riqueza. O discurso verde desas corporacións e dos países imperialistas coloca énfase especial na necesidade de incentivos fiscais para garantir a rentabilidade das enerxías renovábeis. Continúa a considerar a enerxía como unha mercadoría e reduce o problema ás emisións de GEE, ocultando deliberadamente, entre outras cousas, o impacto social e ambiental da minería necesaria para a obtención dos materiais utilizados na infraestrutura de renovábeis. Cando países imperialistas e multinacionais conseguiron reducir súas emisións de gases contaminantes, eles o fixeron relocalizando a súa produción e polución para países semicoloniais coa complicidade dos capitalistas nativos e seus gobernos, e reforzando os lazos de dependencia.

Para se ter unha idea da farsa, basta dicir que, desde o Protocolo de Quioto, en 1997, 50% das emisións totais de CO2 que ocorreron desde o inicio da era industrial (en 1750) foron liberadas na atmosfera, e soamente nos últimos sete anos foron emitidas 10%. Tras a Cúpula de París (2015) houben o maior aumento das emisións de CO2 na historia do #capitalismo.

A crise climática, que ten sido cada vez máis relevante en cúpulas e fóruns internacionais, como as cúpulas da Terra e os diálogos convocados por Joe Biden este ano (como o Día da Terra e nos Fóruns de Enerxía), a CELAC e a cúpula do G7, son liderados do inicio ao fin polas grandes potencias imperialistas, tanto para abrir novos mercados, canto para desenvolver negocios ligados á enerxía limpa.

Negacionismo reacionario e capitalismo verde, dúas respostas dos poderosos que nos levan ao desastre

Diante do quecemento global, distintas estratexias son propostas no ámbito do #capitalismo. Dun lado, o negacionismo da extrema dereita, con figuras como Bolsonaro, Abascal, Morrison ou na época Trump, alinhado sen máis cos intereses do grande capital dedicado ao combustíbel fósil e ao agronegocio (mais tamén ao que xa prepara os negocios da transición, como no caso de Elon Musk, sen escrúpulos en apoiar a interferencia imperialista na Bolivia para garantir o litio destruíndo ecosistemas e poboacións). Esa posición, financiada por grandes corporacións das industrias de petróleo, enerxía e automotivo, aínda está en voga e está tentando se espallar, especialmente na #América Latina, en sectores da xuventude que se autodenominam " libertarios".

Por outro lado, todas as variantes do #capitalismo verde e seus representantes políticos, desde os gobernos e partidos do establishment imperialista mundial até os partidos social-liberais e os verdes, demostran a cada paso que só usan o discurso verde como greenwashing para favorecer súas burguesías ou aplicar políticas reaccionarias.

A pesar de súas promesas de campaña e flerte coa política de Green New Deal, o imperialista Joe Biden ten actuado como un feroz defensor dos intereses das grandes corporacións que lucran con combustíbeis fósiles, concedendo máis de 2.000 novas autorizacións para explotación de petróleo e gas en terras públicas e tribais nos primeiros seis meses do ano (e o plano de conceder 6.000 licenzas até o final do ano), mentres presionaba a OPEP a aumentar súa produción de petróleo. Ao mesmo tempo, os militares dos EUA e súa máquina de guerra infernal implantada en todo o mundo consomen máis combustíbeis fósiles e emiten gases máis contaminantes do que 140 países. Á súa vez, a China é o maior produtor mundial de C02, con 30% do total. E non só planea comezar a reducir súas emisións só até 2026, mais continúa a construír fábricas a carbón mentres terceiriza activamente súa destrución e riscos ambientais con súa matriz extrativa na América Latina e outras rexións con gran exportación de porcos, megaproxetos hidroeléctricos, etc.

O mesmo acontece co discurso verde do goberno de Alberto Fernández na Arxentina, que en nome dun falso "desenvolvemento" promove a explotación de hidrocarburos até mesmo offshore localizando subsidios estatais millonarios para fracking en Vaca Muerta (considerada pola propia ONU como unha "bomba de carbono"), como parte de toda unha matriz extrativista que inclúe megaminería, agronegocio e produción de porcos industrial; ou o do goberno do PSOE e do Podemos no Estado español, que mostra seu compromiso co medio ambiente, mais está distribuíndo billóns de euros de fondos da Unión Europea entre as empresas máis contaminantes do país, para citar só algúns exemplos. Ou noutros casos na #América Latina, onde gobernos que se autodenominam "anti- neoliberais" combinan unha retórica de defensa das empresas estatais, a maioría delas produtores de hidrocarburos, con megaproxectos de investimento privado imperialista, cos cales buscan manter unha retórica progresista mentres continúan con planos ecocidas e de expropiación.

A Utopía do Green New Deal

A política do Green New Deal ( GND) é defendida pola á "progresista" do Partido Demócrata Americano, como Bernie Sanders e Alexandria Ocasio- Cortez e o Democratic Socialists of America ( DSA), ben como por outras figuras da esquerda neo- reformista europea, como Pablo Iglesias e Iñigo Errejón no Estado Español, e até mesmo Pedro Sánchez do PSOE flertou coa idea, así como Biden fixo.

Mentres o GND levanta algúns aspectos que son vistos favorabelmente polo movemento ambientalista – como garantías para os empregos dos traballadores desprazados dos combustíbeis fósiles, un gran programa de obras públicas ou garantías para os dereitos de sindicalización – as grandes partes do capital colocan todos os obstáculos posíbeis para a realización desas demandas. Mais seu maior límite non é este, mais si como un programa que sustenta que as mega-corporacións responsábeis pola actual crise ecolóxica son aquelas que a través de subsidios estatais desenvolven a infraestrutura para saír do desastre.

Iso non é soamente un soño – as corporacións se rexeitaron a abandonar os combustíbeis fósiles mesmo cando recibiron un financiamento estatal significativo – mais tamén recompensa as propias empresas responsábeis pola crise climática e ecolóxica que estamos afrontando. Xigantes de enerxía, empresas de combustíbeis fósiles e todos os maiores poluidores do mundo non serán incentivados a mudar para enerxía verde, desde que haxa posibilidades de seguir obtendo grandes beneficios nos sectores de petróleo, gas e carbón.

Sexa defendendo a implementación de programas como o GND ou tornándose portadores- padrón de propostas semellantes, como a Axenda 2030 da ONU, correntes neorreformistas como o Podemos ou o Más País no Estado Español, a DSA americana ou a La France Insoumise na Francia, elas se subordinan á estratexia do #capitalismo verde. Desa forma, acaban actuando como xustificadores de "esquerda" da idea utópica e reaccionaria de que un "capitalismo sustentábel" é posíbel e que as corporacións que xeraron a crise actual poden se tornar os salvadores do planeta.

Ningún dos gobernos e partidos capitalistas, nin mesmo aqueles que se presentan como "verdes", "progresistas" ou de esquerda neorreformista, está disposto a tomar as medidas que a situación esixe. Porque para iso eles terían que afrontar decisivamente os intereses dos capitalistas. Ao contrario diso, algúns deles pretenden promover pseudo medidas de control contra as mudanzas climáticas, facendo que a clase traballadora e os sectores populares paguen seus custos. É o caso dos Verdes na Alemaña, que queren aumentar o imposto sobre o CO2, afectando fundamentalmente a clase traballadora e están preparando dimisións en masa para avanzar na "mudanza estrutural" para a produción de coches eléctricos, produción que, por si só, non é unha medida verde debido ao enorme custo dos materiais que ela necesita. É a mesma política promovida por Macron na Francia, co aumento do prezo do diesel que desencadeou o movemento dos Recades Amarelos, ou o peche da refinaría Grandpuits, cuxos traballadores en alianza cos movementos ambientais responderon cun plano para manter as fontes de traballo reconvertendo a empresa de forma sustentábel. Na #América Latina, o mecanismo imperialista da débeda externa serve como extorsión para o extrativista avanzado; os gobernos, sen distinción, recoñecen a débeda e a usan como desculpa para "conseguir dólares" para pagala e xustificar esa matriz empresarial destrutiva e contaminante.

O movemento xuvenil polo clima e as estratexias en disputa

O movemento de xuventude, que ten se destacado ao redor do mundo os últimos anos, demostrou unha determinación en denunciar a crise climática como ninguén tivo. Diante das "potencias infernais" que o #capitalismo xerou, cuxas consecuencias son inevitábeis hoxe, é hora de continuar a traer á tona as tácticas da folga, tanto estudantís canto de traballadores, como un método de loita para tornar nosas demandas visíbeis.

Pero dentro do movemento non todos expomos a mesma estratexia. Mentres hai sectores que defenden como perspectiva o Green New Deal ou políticas similares xestionadas desde os Estados capitalistas, outros poñen o acento na necesidade de impulsar cambios individuais, por exemplo, modificando os hábitos de consumo, e en que a loita política dáse a nivel local ou micro, mentres tanto a burguesía dispón de gobernos, Estados e organismos internacionais para favorecer os seus negocios. Outra tendencia estendida ten un forte compoñente antipolítico e critica en pé de igualdade calquera tipo de organización política, sen delimitación de clase nin distinguir se se trata de partidos ou organizacións ligadas ao interese burgués, Estados e gobernos, das accións e organizacións da propia mocidade e a maiorías explotadas e oprimidas. Isto inclúe tanto agrupacións ou Ong que non queren denunciar a partidos e gobernos para non perder os seus apoios neses sectores, incluso dándolles o seu apoio “crítico”; como a quen cre que para vencer só basta coa loita social e os seus movementos, e negan a loita política. Finalmente, en moitos sectores existe unha confianza no rol dos Estados capitalistas como axentes de coidado e redistribución, o cal supón que os cambios necesarios para superar esta crise son integramente posibles dentro das democracias burguesas, ignorando tanto a experiencia histórica como a potencialidade da autoorganización do proletariado.

A única maneira de atacar as causas da catástrofe ambiental global que nos ameaza é que na loita implíquese a maioría da poboación coa clase traballadora á fronte. Se a relación da sociedade co resto da natureza está mediada pola produción, é revolucionando a produción como se pode regular racionalmente o metabolismo coa natureza. Por iso a clase traballadora, a única clase autenticamente produtora da sociedade, é a única clase que pode actuar como articulador dunha alianza social capaz de activar o “freo de emerxencia” ante o desastre ao que nos está levando o capitalismo.

A necesidade de que a clase traballadora intégrese á loita climática coas súas propias reivindicacións e os seus propios métodos de loita é vital para o desenvolvemento do movemento. É necesario axudar a romper os prexuízos que existen en amplos sectores da clase traballadora co movemento ambiental, aínda que moitas veces estean xustificados por políticas que en nome da “defensa do ambiente” desprezárona equiparándoa coas patronais contaminadoras ou promoveron mesmo medidas que implicaban un ataque directo ás súas condicións de vida sen máis alternativa. Pero, sobre todo, é necesario enfrontar e denunciar o rol reaccionario que xogan a maioría dos sindicatos burocratizados. Especialmente nos sectores da industria pesada e a industria enerxética, as burocracias sindicais actúan como os mellores socios dos capitalistas. Moitas veces opóñense a calquera medida de transición ecolóxica, por máis superficial que sexa, baixo o argumento de “salvar os postos de traballo”, cando o que esconden en realidade é unha política para salvar as ganancias dos capitalistas, atando o destino da clase traballadora aos bos negocios dos empresarios.

A clase obreira ha mostrado en moitas ocasións a súa potencialidade para dar unha saída á catástrofe ambiental, unindo as súas demandas ás do movemento ambientalista, como na folga da refinería de Total en Grandpuits (Francia); ou no estaleiro Harland and Wolff en Irlanda, que foi declarado en bancarrota pero os seus traballadores tomaron as instalacións esixindo a súa nacionalización e que se implemente o uso de enerxías limpas; ou coa participación de sectores de traballadores nas loitas contra a megaminería en Arxentina, uníndose co movemento ambiental e á mocidade que enfrontan o extractivismo. Estas experiencias incipientes son unha tendencia que é necesario desenvolver impulsando organismos de loita e autoorganización que unifiquen á clase traballadora coa mocidade e os movementos ambientais.

A mocidade ten o dereito inalienable de rebelarse contra un sistema que lle está arrebatando literalmente o futuro ás próximas xeracións. Pero para que esa rebelión triunfe necesita dunha organización independente da clase traballadora e a mocidade explotada e oprimida, que defenda un programa e unha estratexia de loita por conquistar gobernos dos traballadores e pobos oprimidos en ruptura co capitalismo. Contra quen di que esta perspectiva é utópica, nós defendemos que, pola contra, é a máis realista: sen planificar racionalmente a economía e terminar coa dinámica ecodestructiva do capitalismo que nos está levando á catástrofe, non poderemos deter o ecocidio.

Necesitamos construír partidos revolucionarios para impulsar a autoorganización e vencer a todos os que se opoñen a esta perspectiva, empezando polas burocracias sindicais e dos movementos sociais e ás direccións políticas reformistas que fan todo o que está ao seu alcance para impedir que a mocidade se rebele e os movementos de loita desenvólvanse.

Necesitamos unha estratexia para activar o “freo de emerxencia”

O cambio climático xa está a xerar catástrofes e efectos sociopolíticos inevitables dos cales as grandes potencias e corporacións capitalistas non só son os máximos responsables, tamén son plenamente conscientes. Por iso, hai anos que están a levar adiante unha adaptación militarizada ao cambio climático, que contempla os seus efectos como riscos políticos e de seguridade nacional para as clases dominantes. Un documento do Departamento de Defensa de EE. UU. de 2015 sostén que “o cambio climático é unha ameaza crecente e urxente para a nosa seguridade nacional, contribuíndo a incrementar os desastres naturais, as correntes de refuxiados e os conflitos sobre recursos básicos como a comida e a auga”. E como se preparan para iso? Con máis exércitos (tanto estatais como paraestatales), valos para o control das fronteiras, proliferación de discursos e medidas racistas contra a inmigración, máis campos de concentración para migrantes e refuxiados, máis forzas de seguridade privadas e represión #ante catástrofes naturais para eventualmente defender arquipélagos de prosperidade no medio de océanos de miseria e degradación.

Cabe mencionar que quen está padecendo as peores consecuencias da crise climática son os países que menos contribúen ás emisións de CO2, ao mesmo tempo son os que empezan a rexistrar desprazamentos da súa poboación por catástrofes sociais produto de eventos extremos meteorolóxicos máis fortes, como no caso de Centroamérica, que, segundo a ONU, é a rexión que foi caracterizada como particularmente vulnerable aos impactos de cambios ambientais e climáticos.

Fronte a iso, e contra toda visión catastrofista que leva ao escepticismo, a clase traballadora, a mocidade e as mulleres traballadoras e os sectores populares en todo o mundo tamén temos que prepararnos. A catástrofe ambiental traerá a loita de clases e a rebelión das e os explotados pola supervivencia, non só a posibilidade de que se ensaien saídas reaccionarias e mesmo “ ecofascistas”.

Pero non debemos pelexar só pola supervivencia, porque o capitalismo non só devasta o noso futuro en forma de destrución ambiental, senón destruíndo as nosas expectativas de vida. Vivimos nun sistema que condena a gran parte dos seres humanos para vivir en condicións de miseria e ao que a mocidade xa non lle debe nada. De nós e nós depende que o futuro se dea dentro de límites biofísicos do planeta, pero tamén nun sistema que permita desenvolver as capacidades e habilidades dos seres humanos, facendo posible a felicidade e a realización persoal e desacoplando o valor humano da súa produtividade. Só así podemos facer fronte aos grandes problemas que vive a mocidade, entre os que destaca unha saúde mental cada vez máis mermada pola impotencia #ante a precariedade, o fracaso académico, a falta de tempo e a explotación laboral.

Nunca foi máis urxente que agora “activar o freo de emerxencia” contra o capitalismo; para enfrontar as consecuencias da crise climática que afecta as maiorías traballadoras do mundo, ao mesmo tempo que loitamos por destruír as súas causas.

Un programa transicional anticapitalista para evitar a catástrofe

Fronte a unha perspectiva absolutamente irracional á que nos aboca o capitalismo é evidente a necesidade de medidas drásticas e urxentes para tomar o presente e o futuro nas nosas mans mediante unha planificación racional da economía mundial; ou como diría Marx, mediante “a introdución da razón na esfera das relacións económicas”. Isto só pode ser posible se a planificación da economía atópase en mans da única clase que pola súa situación obxectiva e os seus intereses materiais ten a capacidade de acaudillar ao resto dos sectores oprimidos para evitar a catástrofe: a clase traballadora. A clase obreira, en toda a súa heteroxeneidade –que inclúe ás súas diferentes nacionalidades, pobos orixinarios e a loita das mulleres contra a opresión patriarcal– conta coa forza social para levar adiante unha alianza obreira, popular e xuvenil que terminar con dobre alienación do traballo e a natureza que impón o capitalismo e avanzar planificación realmente democrática e racional da economíaUnha perspectiva para a cal as organizacións xuvenís que compoñen a loita trotskista Fracción-Cuarta Internacional. Diante da farsa das cúpulas climáticas capitalistas e das promesas do "#capitalismo verde", é necesario implantar un programa transitorio orientado para unha completa reorganización racional e ecolóxica da produción, distribución e consumo con medidas como:

• A expropiación de toda a industria enerxética baixo a xestión democrática dos traballadores e o control das comunidades e poboacións campesiñas, nativas ou indíxenas afectadas pola produción, xuntamente con comités de consumidores e usuarios populares. Desa forma, o sector enerxético podería iniciar unha transición urxente para unha matriz enerxética sustentábel e diversificada, prohibindo o fracking (gas e petróleo), explotación offshore e outras técnicas extrativas, reducindo drasticamente as emisións de CO2, desenvolvendo enerxías renovábeis e baixo impacto ambiental considerando as características de cada territorio, e en consulta coas comunidades locais.

• Ampliar o transporte público de balde e de calidade en todos os niveis para reducir drasticamente o transporte individual, coa perspectiva de alcanzar a nacionalización e a reconversión tecnolóxica sen indemnización e so o control dos traballadores de todas as empresas de transporte, ben como grandes empresas automobilísticas e metalúrxicas para alcanzar unha redución maciza na produción automotiva e no transporte privado, priorizando o transporte de medios de carga, como o ferrocarril ou barcazas sobre camións. Esas medidas deben visar reducir o consumo de enerxía. Boa parte dos obxectos transportados compoñen enormes circuítos mercantes, o que non tería sentido se non fose a busca de lucros. É por iso polo que, esas medidas son inseparábeis da necesidade de decidir democraticamente o que, como e onde ela ocorre.

• A loita para alcanzar condicións de traballo seguras en todas as fábricas e empresas, libres de tóxicos e contaminantes, xuntamente coa redución da xornada de traballo e a distribución de horas de traballo sen redución salarial entre todas as mans dispoñíbeis, como parte dun plano xeral de reorganización racional e unificada da produción e distribución nas mans da clase traballadora e de súas organizacións. Ningunha desas medidas pode envolver dimisións, condicións precarias de traballo ou afectar as condicións de vida das poboacións e seus territorios.

• A creación de grandes programas de obras públicas, so o control dos traballadores e da comunidade, para construír rapidamente infraestruturas de enerxía renovábel, como parques solares e eólicos; casas resilientes ao clima e eficientes en enerxía; desenvolver transporte público limpo, rápido e gratuíto; modernizar redes de enerxía e moi máis, creando decenas de millóns de empregos con salario mínimo. Eses programas deben ser financiados pola tributación progresiva de grandes fortunas e grandes corporacións poluidoras.

• A desapropriación de grandes propiedades desembarcados e xubilación agraria para pequenos campesiños e pobos indíxenas. Expulsión de empresas imperialistas, confisco de seus bens e expropiación baixo o control dos traballadores de todo o complexo industrial agroalimentario e exportador. Así mesmo, o monopolio do comercio exterior e a nacionalización dos bancos para financiar a reconversión e diversificación do modelo agroalimentario en bases sustentábeis e democráticas. Prohibición do glifosato, eliminación progresiva de todas as agrotoxinas e prohibición de súa comercialización gratuíta, alén de investimento en pescudas para promover métodos alternativos como a agroecoloxía, entre outros. Prohibición da produción industrial de animais, produtor de GEE como o metano, responsábel polo desmantelamento e criadeiro de pandemias.

• A imposición de orzamentos robustos para a conservación da biodiversidade, tanto de especies canto da grande variedade de ecosistemas do planeta, con énfase especial naqueles que están en maior risco. Rexeneración de áreas degradadas (mares, ríos, lagos, bosques e campos) con base en impostos progresivos sobre grandes capitais.

• Prohibición de megaminería poluidora, nacionalización da minería tradicional baixo control dos traballadores e articulación co desenvolvemento dunha industria de recuperación de minerais a partir dos residuos electrónica, aplicando " minería urbana" para a reciclaxe de minerais escasos de dispositivos electrónicos e outros produtos. Expulsión das empresas mineiras imperialistas e confisco de seus bens para remediar os danos causados ás comunidades afectadas. Prohibición da apropiación privada de bens públicos, como a auga.

• A abolición da débeda externa en países dependentes e semicoloniais, que é unha forma de coerción das potencias imperialistas para adoptar axustes neoliberais antiecolóxicos e extrativistas, ben como a expropiación de todas as empresas poluidoras nos países periféricos. É inimaxinábel resolver a crise ecolóxica neses países sen independencia do imperialismo, que á súa vez sustenta un complexo militar altamente contaminante. Chega de militarismo!

• Liberación de patentes e nacionalización so o control dos traballadores de todas as grandes empresas farmacéuticas diante da persistencia da crise do coronavirus e da previsión de novas e peores pandemias, e para fornecer vacinas gratuítas e seguras para toda a poboación mundial.

• A abertura de fronteiras e o peche de centros de detención de migrantes diante do drama da inmigración, o resultado da pobreza e do saqueo imperialista, e tamén en moitos casos debido á crise climática.

• Unha política radical volta para evitar desperdicios e reciclalos. Non basta filtrar, depurar, etc. Unha conversión industrial ecolóxica fundamental é precisa para evitar, a priori e na súa fonte, a polución. Iso tamén significa acabar coa obsolescencia programada.

• Levantamento de segredos comerciais (que permite, por exemplo, ocultar emisións tóxicas) e a obriga de manter rexistros públicos especificando as materias-primas e produtos utilizados. Para unha produción científica libre das amarras do #capitalismo e de súa competición irracional.

• Planos de obras de contención de auga, hidráulica e infraestrutura, ben como estudos de solo necesarios para atender millóns de familias en situacións de emerxencia habitacional, ben como relocalizar en condicións dignas e saudábeis a poboación que está en risco de inundacións, escorregamentos de terra ou polución. Iso está de mans dadas co desenvolvemento de planos de continxencia social reais e obras públicas, so o control de traballadores e moradores.

Este programa, xuntamente con outras medidas de necesidade imperativa, é obviamente imposíbel de alcanzar dentro dos cadros do #capitalismo. Para realizalo, é necesaria unha estratexia revolucionaria que confronte decisivamente os responsábeis polo desastre.

Os mozos que hoxe toman as rúas ao redor do mundo para loitar pola "xustiza climática" teñen o desafío de avanzar na radicalización de seu programa para impulsar a loita de clases e acabar co sistema capitalista, o Estado que garante a orde burguesa e colocar todas as alavanzas da economía mundial nas mans da clase traballadora. Esa é a pre-condición indispensábel para o establecemento dun sistema baseado na solidariedade, que recompoña racionalmente o metabolismo natural entre a humanidade e a natureza, e que reorganiza a produción social respectando os ciclos naturais sen esgotar nosos recursos, ao mesmo tempo en que acabe coa pobreza e as desigualdades sociais.

Noso século, as condicións da época de crises, guerras e revolucións son atualizadas, confrontando a clase traballadora e os pobos do mundo non só coa barbarie da guerra e da miseria, mais coa catástrofe ambiental e a potencial destrución do planeta. Un proxecto verdadeiramente ecolóxico que afronta a crise ambiental á cal o #capitalismo nos leva só pode ser así, desde que sexa comunista, coa clase traballadora, aliada a todos os sectores populares, se coloque subxectivamente na vangarda para impor ese programa a través da loita revolucionaria, contra a resistencia dos capitalistas.

Non hai tempo a perder: organízate connosco!

As e os mozos que impulsan as agrupacións e grupos revolucionarios socialistas que asinaron esta declaración forman parte do movemento climático e das loitas en defensa do medio ambiente en distintos países e continentes: contra o adianto extrativista do fracking, contra a megaminería predatoria, as megagranxas porcinas, a extensión da fronteira agraria e o ataque ás comunidades nativas e indíxenas na Arxentina, Brasil, Bolivia, Chile, Perú, Venezuela, Costa Rica e México; así como na Europa contra os ataques á clase traballadora so discursos verdes como na Francia, a expansión de aeroportos no Estado Español ou os constantes megaproxectos na Italia, na loita contra os oleodutos Dakota Access ( DAPL) e Liña 3 nos EUA, apoiando as poboacións indíxenas desprazadas e contra os ataques á clase traballadora en todo o mundo.

Convocamos aos mozos e mozas do mundo enteiro que non se resignen a ter o seu futuro tirado de nós para dar esas loitas xuntos dunha perspectiva revolucionaria. Non podemos perder tempo. Temos a forza para rematar con ese sistema. O capitalismo e o seus gobernos destrúen o planeta, destruamos o capitalismo!

Asinan:

Xuventudes e agrupacións anticapitalistas, socialistas e revolucionarias impulsadas pola Fracción Trotskistas - Cuarta Internacional ( FT- QI)
Juventud del Partido de los Trabajadores Socialistas (PTS) – Argentina | Faísca Anticapitalista e Revolucionária (MRT + independentes) – Brasil | Left Voice - Estados Unidos | Agrupación Anticapitalista Vencer (PTR + independentes) – Chile | Agrupación Juvenil Anticapitalista (MTS + independentes) – México | Le Poing Levé - Révolution Permanente – França | Contracorriente (CRT + independentes) - Estado Espanhol | Revolutionäre Internationalistische Organisation (RIO) – Alemanha | Frazione Internazionalista Rivoluzionaria (FIR) – Itália | Liga de Trabajadores por el Socialismo (LTS) – Venezuela | Liga Obrera Revolucionaria (LORCI) – Bolívia | Corriente Socialista de las y los Trabajadores (CST) – Peru | Organización Socialista Revolucionaria (OSR) - Costa Rica | Corriente de Trabajadores Socialistas (CTS) – Uruguai.